«راه» این‏جاست...

به هیچ‏یک از شادی‏هایت تظاهر مکن.

کسانی هستند که به لحظات خوشبختی چنان می‏نگرند که انگار خدا داده‏است - و دیگران مثل این‏که چه کس دیگری آن‏را داده؟! ...

خدا را با خوشبختی‏ات مسنج.

دیگر نمی‏توانم سپاس‏گذار خدا باشم که مرا آفریده ، مرا که اگر نمی‏بودم نمی‏توانستم از او بخواهم که نباشم.

از خدا جز از راه طبیعت نمی‏توان سخن گفت.

نیک در می‏یابم که چون وجود پذیرفته‏شد ، وجود زمین و انسان و من طبیعی به نظر می‏رسد ، اما آن‏چه ذهن مرا مشوش می‏دارد سرگشتگی من از مکاشفه‏ی آن است...

پ.ن. 1: یک دوست : منبع نوشته‏ها؟ ج: نوشتها از افرادی چون پائولو کوئیلو ، آندره‏ژید(بیشتر) ، دکتر شریعتی ، آلبرت کلایتون ، جبران و خیلی‏های دیگر با تلخیص و تغییر بسیارکه در یک زمان و مکانِ خاص با «احساساتِ» من هم جهت بودند.

پ.ن. 2: دیگر دارد حالم از مزخرفاتی که واردِ حوزه‏ی مهدویت شده‏اند به هم می‏خورد.
پ.ن. 3: اعیاد مبارک!