عادت

به قول یکی از دوستان عشق لیلی و مجنون در برابر عشق نهفته توی این شعر هیچ ارزشی نداره...

هرگز نخواستم که تو رو با کسی قسمت بکنم.
یا از تو حتی با خودم یه لحظه صحبت بکنم.
هرگز نخواستم که به داشتن تو عادت بکنم.
بگم فقط مال منی به تو جسارت بکنم.

انقدر ظریفی که با یک نگاه هرزه می شکنی.
اما تو خلوت خودم تنها فقط مال منی.

ترسم اینه که رو تنت جای نگاهم بمونه.
یا روی پیشه چشات غبار آهم بمونه.
تو پاک ساده مثل خواب حتی با بوسه می شکنی.
شکل همه آرزو هام تجسم خواب منی.

حتی با اینکه هیچکس مثل من عاشق تو نیست.
پیش تو آینه چشام حقیر لایق تو نیست...